Συντάκτης: Παντελής Κελεσίδης
Από ότι φαίνεται η τελευταία “Black Friday”, που ήρθε και στο χωριό μας, στέφθηκε με επιτυχία. Οχτώ στα δέκα μαγαζιά πήραν μέρος , και πολύς κόσμος , κατέβηκε εκείνη τη μέρα στην αγορά κυνηγώντας τις υπερπροσφορές. Αυτό είναι μάλλον αποδεκτό από όλους. Αυτό που θα μπορούσαμε να εξετάσουμε είναι κατά πόσο πρέπει να χαιρόμαστε επειδή ένας τέτοιος θεσμός, πέτυχε.
Όσο και αν ο εμπορικός μας σύλλογος μέσα από το δελτίο τύπου που εξέδωσε σχετικά, θέλει να το κάνει να φαίνεται αλλιώς, ο θεσμός αυτός είναι ένα πανηγύρι που έστησαν οι μεγάλες αλυσίδες , και οι μικροί απλά τρέχουν αναγκαστικά από πίσω του. Σε καμία περίπτωση δεν είναι μία δημιουργική πρωτοβουλία από μέρους μας. Θα μπορούσαμε σαν τοπική κοινωνία και τοπική αγορά, να οργανώσουμε οτιδήποτε άλλο με εορταστικό και εκπτωτικό ακόμα περιεχόμενο, και να μη χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε την ιδέα της “black friday” αφού μάλιστα αναγνωρίζουμε την σύνδεση της με τα συμφέροντα των μεγάλων αλυσίδων. Αλλά το brand name “Μαύρη Παρασκευή” πουλάει, και με αυτή την ελπίδα επιλέχθηκε. Τα υπόλοιπα είναι για την τιμή των όπλων.
Αν θεωρούμε πως η αποδοχή ξένων προτύπων και μάλιστα χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια προσαρμογής στα δικά μας ήθη και έθιμα συμβολίζει την πρόοδο και την είσοδο μας στα σαλόνια του δυτικού πολιτισμού, τότε έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε. Φυσικά και δεν είναι κακό να εισάγουμε ιδέες από έξω, το κακό είναι ότι δε διαλέγουμε τι θέλουμε . Απλά παίρνουμε ότι διαφημίζεται , οπότε καταλήγουμε σε πολιτιστικά προϊόντα που προωθούν αυτοί που πληρώνουν τις διαφημίσεις. Οι μεγάλες εταιρίες. Και ο πολιτισμός που προωθείται είναι αυτός του παγκόσμιου καταναλωτή. Καταναλωτές χωρίς σύνορα, χωρίς όρια, ορκισμένοι να αγοράζουμε ότι μαλακία μας πείσουν ότι χρειαζόμαστε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Μαύρη Παρασκευή κουβαλάει μαζί της και την σύντομη αλλά τραγική ιστορία της. Πάνε πακέτο , είτε το θες δείτε όχι. Μία ιστορία γεμάτη με ακραίες καταστάσεις. Ανθρώπους να περιμένουν όλη νύχτα για να πιάσουν σειρά, να τρέχουν και να ποδοπατιούνται για να προλάβουν τις υπερπροσφορές, και στο τέλος ακόμα και να σκοτώνονται στον βωμό της υστερικής κατανάλωσης. Αλλά δεν πτοούμαστε.
Όλα γίνονται για το πανηγύρι της Αγίας Κατανάλωσης. Απλά πείθουμε τον εαυτό μας ότι χρειαζόμαστε αυτή την τέλεια προσφορά που βρήκαμε, και ψωνίζουμε υπερήφανοι για το κατόρθωμα μας.
“Και τι σκατά θέλουν όλοι αυτοί οι οπισθοδρομικοί που τους ενοχλούν όλα τα προοδευτικά τερτίπια της καταναλωτικής μας δημοκρατίας; Άμα δεν τους αρέσει να πάνε στη Βόρεια Κορέα.” Να πάνε. Εμείς θα μείνουμε εδώ πάντως, και δεν έχουμε πρόβλημα να συμμετέχουμε άμα λάχει , στην επόμενη “Black Friday” αλλά χωρίς να έχουμε ψευδαισθήσεις ότι πάμε κόντρα στο δρόμο που χάραξε το Media Markt και οι φίλοι του.
Αλλά αν θέλουμε όντως να πρωτοτυπήσουμε , μπορούμε να κάνουμε κάτι πιο βλάχικο. Ψήσιμο σουβλάκια, κρασί και τσίπουρο, μουσικοί να παίζουν και θεατρικές παραστάσεις, όλα στο δρόμο, και άλλα πολλά που υπάρχει κόσμος να τα κάνει. Έτσι φέρνεις τον κόσμο πιο κοντά στην αγορά , για να αισθανθεί ότι αυτό το μέρος είναι και δικό του, είναι ένας κοινός τόπος που θα έπρεπε πρώτα από όλα να συνυπάρχουμε κάνοντας τη βόλτα μας και ανταλλάσσοντας και δυο κουβέντες, και όχι απλώς να κυνηγάμε προσφορές. Λέμε τώρα.