Με αφορμή το κείμενο συναδέλφων σχολείων του Μούδρου-Του Αθανάσιου Φατή

Γράφει ο Αθανάσιος Φατής*

 Η πρόσφατη ανακοίνωση  των 27 συναδέλφων του Μούδρου έρχεται ως μία σύγχρονη μεταφορά του αρχαίου μύθου του Αισώπου ‘’Βόες τρεις και λέων’’ και θα μπορoύσε να έχει τίτλο ‘’Περιοχές τρεις και μόρια’’. Λες και το ‘ξερε ο αρχαίος και μέχρι και λιβάδι εμπεριέχεται στο μύθο, όπως και Λιβαδοχώρι στην αντίστοιχη ανακοίνωση των συναδέλφων.  Εν συντομία παραθέτω πρόχειρη μετάφραση του μύθου:

  Ήταν τρία βόδια (σε άλλη εκδοχή του μύθου: τρείς ταύροι) που πάντα βόσκανε μαζί. Ένα λιοντάρι τα είχε βάλει στο μάτι, αλλά δεν μπορούσε να επιτεθεί, γιατί πώς να τα βάλει ένα λιοντάρι με τρία βόδια; Μίλησε όμως σ’ αυτά και τα έπεισε να πάνε να βόσκουν σε διαφορετικά μέρη, π.χ. το ένα βόδι σε αμπελώνα, το άλλο σε χλωρό λιβάδι, το άλλο κοντά σε μία πηγή, και από τότε, καθώς τα βόδια έβοσκαν μόνα τους, το λιοντάρι επιτέθηκε στο καθένα με τη σειρά, τα σπάραξε και τα έφαγε με ευκολία.
Η διαβολή φέρνοντας τη διαίρεση μπορεί να νικήσει και την πιο μεγάλη δύναμη.

  Αν τα τρία βόδια αντικατασταθούν από τις τρεις περιοχές (Μύρινα, Μούδρος, Λιβαδοχώρι), το λιοντάρι από τον υπουργό παιδείας και η διαβολή από τη μοριοδότηση, τότε ο μύθος είναι έτοιμος.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, που πολύ φοβάμαι ότι στο άμεσο μέλλον (με την επερχόμενη αυτοαξιολόγηση) θα φωνάζουμε ‘’να κλείσει το διπλανό σχολείο και όχι το δικό μου’’ κατά το ανέκδοτο ‘’να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα’’. Ελπίζω δε η υποχρηματοδότηση της παιδείας, να μη μας οδηγήσει σε μόνιμη οσφυοκαμψία στην απέλπιδα προσπάθεια να λάβουμε ένα ψίχουλο από τη φρατζόλα του κάθε τοπικού (και όχι μόνο) ευεργέτη, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την επιβίωση του ’’δικού μας’’ σχολείου.
Ο εκπαιδευτικός που εξαντλεί την αγωνιστικότητά του στο να διεκδικήσει περισσότερα μόρια από το συνάδελφό του, πέφτει περίπου στην ίδια παγίδα με  τον ιδιωτικό υπάλληλο που στοχοποιεί το ‘’βολεμένο’’ δημόσιο υπάλληλο, αγνοώντας αυτό που πολύ απλά λέει ο Μπογιόπουλος ‘’είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε’’ (τίτλος βιβλίου και όχι αναφορά σε συγκεκριμένο πρόσωπο). Δηλαδή σα να λέμε ότι αν χειροτερεύσουν οι συνθήκες εργασίας ενός εργαζόμενου, αυτομάτως και ως δια μαγείας βελτιώνονται οι συνθήκες εργασίας του άλλου.    

Με μοναδικό στόχο τη συσπείρωση και όχι το διχασμό και χωρίς πρόθεση στοχοποίησης των 27 συναδέλφων θέλω να  αναφέρω τα εξής:

• ο φυσικός χώρος έκφρασης του κάθε εργαζομένου, άρα και των εκπαιδευτικών είναι η γενική συνέλευση. Όταν ο εργαζόμενος λάμπει διά της απουσίας του, τότε προφανώς χάνει και την οποιαδήποτε δυνατότητα διεκδίκησης των αιτημάτων του.
  Ας θυμηθούμε εδώ ότι κατά τη σχολική χρονιά 2016-2017 δεν πραγματοποιήθηκαν γενικές συνελεύσεις της ΕΛΜΕ, λόγω έλλειψης απαρτίας.
  Αν σε κάθε συνέλευση παρευρίσκονταν 40 άτομα (27 από το Μούδρου και 13 από αυτούς που βιώνουν την ‘’άνετη καθημερινότητα’’ της πρωτεύουσας) τότε πολύ απλά, όπως λέει και ο ποιητής, θα ερχόταν ανάποδα ο ντουνιάς.
• Αν εφαρμοστούν οι αλλαγές που προβλέπονται για το νέο λύκειο, τότε πολλοί αναπληρωτές πολύ απλά δε θα ξαναδουλέψουν, συνεπώς η οποιαδήποτε συζήτηση για τη μοριοδότηση των περιοχών πολύ απλά στερείται κάθε νοήματος.
• Αν εφαρμοστεί η επερχόμενη αξιολόγηση (ανεξάρτητα από τον τίτλο της), τότε πολλά σχολεία θα κλείσουν και πολλοί μόνιμοι καθηγητές θα πάψουν να εργάζονται, συνεπώς και πάλι οποιαδήποτε συζήτηση για τη μοριοδότηση των περιοχών πολύ απλά στερείται κάθε νοήματος. (ελπίζω τότε να μην ξεκινήσουμε συζητήσεις για ποιανού το μόριο ή το προσόν είναι μεγαλύτερο).
• Το κυρίαρχο αίτημα πρέπει να είναι το χιλιοειπωμένο, δηλαδή μαζικοί και μόνιμοι διορισμοί.
• Ο μοναδικός τρόπος πραγμάτωσης αυτού του αιτήματος είναι η διαρκής παρουσία όλων στις συνελεύσεις και η ενεργή συμμετοχή στη λήψη και υλοποίηση  αποφάσεων.

Συνολικά 109 συνάδελφοι συμμετείχαμε στις πρόσφατες εκλογές της 29ης Νοεμβρίου. Αφού γλεντήσουμε και καλοπεράσουμε με τα λεφτά από τα μερίσματα (κοινωνικό και νησιωτικό) και τη φορολοταρία, ας βρεθούμε με το νέο έτος σε μία μαζική συνέλευση να συναποφασίσουμε τα αιτήματα και τις δράσεις μας.

*Αθανάσιος Φατής
(εκπαιδευτικός που
απολαμβάνει την άνετη
καθημερινότητα
της πρωτεύουσας)