“Η ζωή είναι μικρή για να τη ζούμε μόνοι μας”

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί προσωπική καταγραφή ενός συμπολίτη μας, την οποία λάβαμε και δημοσιεύουμε. Καταπιάνεται με το κρίσιμο ζήτημα της περιθωριοποίησης, του ρατσισμού και της αποξένωσης στην παιδική ηλικία μέσα από προσωπικές σκέψεις και βιώματα, ενώ προτάσσει το μήνυμα της αγάπης και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Το άρθρο δημοσιεύεται αυτούσιο χωρίς καμία παρέμβαση στο περιεχόμενο ή στο ύφος του κειμένου. Την ευθύνη για τα γραφόμενα φέρει ο συντάκτης του άρθρου. Ως Limnos X Press ενστερνιζόμαστε τις ανησυχίες και τις ιδέες που αναφέρονται χωρίς να ταυτιζόμαστε απόλυτα με αυτές.

Γράφει ο Σ.Σ.

Φέτος είχα την χαρά και την ευθύνη να μοιραστώ τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές με ένα γλυκό κορίτσι 10 χρονών. Την φιλοξενήσαμε στο σπίτι και προσπαθήσαμε να την κάνουμε να νιώσει όσο πιο οικεία. Το να μοιράζεσαι στιγμές με την αθωότητα και την γαλήνη ενός μικρού παιδιού σου ξυπνά συναισθήματα, που η κρύα κοινωνία σε αναγκάζει να βάλεις στο πατάρι της καρδιάς. 

Το μικρό κορίτσι έψαχνε ευκαιρία για παιχνίδι. Συνεχώς με έψαχνε με ένα επιτραπέζιο στο χέρι και εγώ προσπαθούσα να ξεκλέψω χρόνο από την παρέα. Εντάξει, δεν τα κατάφερνα πάντα.. Εχθές το απόγευμα όπως τρώγαμε, ξεκίνησα την συζήτηση.  

–        Πώς πάει το σχολείο;
–        Καλά..
–        Με ποια παιδιά κάνεις παρέα;
–        Δεν έχω παρέες..
–        Και στο διάλειμμα τι κάνεις;
–        Tίποτα, τριγυρνάω μόνη μου..

Αυτή η στιχομυθία μου ράγισε την καρδιά. Ένιωσα αμήχανα. Ακολούθησε  ντροπή και θυμός. Θυμήθηκα μια άλλη ιστορία, όταν πήγαινα ακόμη στο δημοτικό. Είχαμε ένα συμμαθητή, τον ‘’Ουκρανό’’. Ναι, δεν είχε όνομα. Τα φυντάνια μας τον είχαν βαφτίσει Ουκρανό, και τον βρίζανε όλη μέρα, δίχως λόγο. Κάθε φορά που άκουγα το ‘όνομα’ ένιωθα ντροπή που μοιράζομαι την εθνική μου ταυτότητα με ρατσιστές. Από την δική μου πλευρά προσπαθούσα να έχω επαφή με τον Αντώνη, να είμαι κοντά του και να το υπερασπίζομαι όσοι μπορώ. Το καλό ήταν οτι δεν πτοούνταν. Μακάρι να ήταν όλα τα περιθωριοποιημένα παιδιά έτσι.  

Είναι Όμως; 

Σίγουρα όχι. Γι’ αυτό θέλω να κάνω μια θερμή παράκληση σε γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές

Η έλευση του νέου χρόνου είναι μια ευκαιρία για ένα φθηνό, αλλά σημαντικό δώρο. Δωρίστε λίγη ΑΓΑΠΗ. Δεν κοστίζει τίποτε, και έχει να προσφέρει τόσα πολλά σε εσάς αλλά και στο μικρό κορίτσι – αγόρι. Εσείς καθηγητές: Αφιερώστε μια διδακτική ώρα για να αναδείξετε την έννοια της αγάπης, φέρτε τα περιθωριοποιημένα παιδιά κοντά σε παρέες, αναδείξτε ταλέντα της προσωπικότητάς τους, τονώστε την αυτοποεποίθησή τους.

Εσείς αγαπητοί γονείς. Ελάτε στην θέση του παιδιού που τριγυρνάει μόνο του στην αυλή του σχολείου. Ή μάλλον, ελάτε στην θέση του γονέα του. Σκεφθείτε να είχατε να σηκώσετε και αυτό το βάρος, πέρα από τα οικονομικά και όχι βάρη που σηκώνετε καθημερινά.

Δώστε στο παιδί σας να καταλάβει οτι πρέπει να βοηθήσει τέτοια παιδάκια. Να αφιερώσει λίγο χρόνο. Σίγουρα δεν θα χάσει. Η αγάπη είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούν να δώσουν χαρά σε όλους μας. Ας δώσει καθένας μας ένα κομμάτι του εαυτού του γι’ αυτά τα παιδιά. 

Σκεφθείτε την χαρά που θα κάνουν αυτά και οι γονείς τους, όταν επιστρέψουν το μεσημέρι στο σπίτι και φωνάξουν από την αυλή ‘’Μαμά, μπαμπά, σήμερα έκανα φίλους. Σήμερα παίξαμε παρέα με τα παιδιά και το απόγευμα μου είπανε να κατέβω και εγώ στο πάρκο για να παίξουμε κρυφτό’’ 

Εσύ μικρή μου φίλη – φίλε που σου διαβάζει η μητέρα σου αυτό το κείμενο: Σκέψου να ήσουν εσύ στην θέση του μικρού κοριτσιού, να μην είχες παρέες, να περίμενες πώς και πώς ένα παιδί να σου πεί ‘’έλα να παίξουμε’’!

Δώσε λοιπόν μια ευκαιρία στο μικρό κορίτσι, και θα δείς πόσοι όμορφα θα νιώσεις που βοήθησες ένα συνάνθρωπό σου που το είχε ανάγκη! 

Η ζωή είναι μικρή για να την ζούμε μόνοι μας. 

ΔΩΣΤΕ ΑΓΑΠΗ 

Kαλή χρονιά σε όλους, 

Σ.Σ.