Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο Χουάν Γουαϊδό, ο παντελώς άγνωστος –ακόμη και σε αρκετούς Βενεζουελάνους- 35χρονος βουλευτής, που έγινε από τη μια μέρα στην άλλη πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο;
Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας
Ο Γουαϊδό είχε φυσικά προετοιμαστεί κατάλληλα για τον ρόλο του ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια – και ο μόνος λόγος που σπρώχτηκε τώρα στο προσκήνιο είναι ότι «κάηκαν» πριν την ώρα τους οι δύο προηγούμενες αντι-Μαδούρο επιλογές του «βαθέος κράτους» της Ουάσινγκτον, ο Λεοπόλδο Λόπες και ο Ενρίκε Καπρίλες.
Κι αν ο Λόπες, που παραμένει σε κατ’ οίκον περιορισμό, βλέπει τον Γουαϊδό –ένα άσημο μέχρι πρόσφατα μεσαίο στέλεχος του κόμματός του– σαν το εισιτήριο που θα τον επαναφέρει στα πράγματα, ο Καπρίλες δεν χάνει ευκαιρία να τον καταγγείλει σαν διχαστικό στοιχείο, που οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και διασπά τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, αντί να τις ενώσει…
Συγκεκριμένα ο Γουαϊδό επιλέχτηκε μετά το 2009 από έναν σκληρό πυρήνα πέντε «φοιτητικών ηγετών» που εκπαιδεύτηκαν το 2005 στο Βελιγράδι από την οργάνωση CANVAS (Center for Applied Non-Violent Action and Strategies, Κέντρο για την Εφαρμοσμένη Μη Βίαιη Δράση και Στρατηγική), η οποία με τη σειρά της αποτελεί ένα μακρόχρονο πρότζεκτ παραγωγής στελεχών για «πολύχρωμες επαναστάσεις» σαν αυτές που είδαμε, μεταξύ άλλων, στη Σερβία, την Ουκρανία και τη Γεωργία.
Η CANVAS χρηματοδοτείται ευθέως από το Εθνικό Καταπίστευμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy, NED), μια ιδιαίτερα «σκοτεινή» και διαπλεκόμενη οργάνωση που σχετίζεται άμεσα με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Και το Βελιγράδι δεν επελέγη τυχαία, αλλά χάρη στην επιτυχία της σερβικής φοιτητικής οργάνωσης Otpor, που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανατροπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς: η «τεχνογνωσία» της Otpor ως… εργαστηρίου εξαγωγής προκάτ «επαναστάσεων» δεν έπρεπε να πάει χαμένη.
Το σκοτεινό αυτό παράκεντρο, βέβαια, δεν επέλεξε ως αιχμή του δόρατος τον άγνωστο Γουαϊδό, αλλά τον πάμπλουτο, υπερόπτη και «πορφυρογέννητο» Λόπες, γόνο μεγάλου πολιτικού τζακιού. Και αυτός είναι που, έτσι κι αλλιώς, παραμένει η πρώτη επιλογή για τη μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας και το διαγούμισμα του πραγματικού στόχου, που είναι η κρατική πετρελαϊκή εταιρεία PDVSA: αν πετύχει το σχέδιο της Ουάσινγκτον, ο Γουαϊδό είναι απλά το… λιπαντικό για μια μελλοντική προεδρία Λόπες.
Οσοι αφελώς γοητεύονται από τη μανιχαϊστική (δημοκρατία εναντίον δικτατορίας, φως εναντίον σκοταδιού) ρητορική του Γουαϊδό και των απανταχού υποστηρικτών του, καλό θα είναι να ρίξουν μια ματιά στα αποκλειστικά ρεπορτάζ της El País, μιας εφημερίδας που μόνο για φιλομαδουρισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί.
Η ισπανική εφημερίδα, που υποστηρίζει την κυβέρνηση Σάντσεθ και είχε «αγκαλιάσει» ώς τώρα όλες τις προσπάθειες ανατροπής στο Καράκας, αποκαλύπτει μέρες τώρα το πώς η κυβέρνηση Τραμπ «χτίζει» εδώ και δύο χρόνια την εξελισσόμενη προσπάθεια ανατροπής του Μαδούρο. Και δεν το κάνει επειδή ξαφνικά άλλαξε γραμμή και αγάπησε τους επιγόνους του Τσάβες, αλλά γιατί προφανώς αγωνιά για τις πιθανές σοβαρές επιπτώσεις στην ισπανική οικονομία, σε περίπτωση που αποφασιστούν κυρώσεις σε βάρος του Καράκας από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Την Ενωση που, μην το ξεχνάμε, έχει ήδη αναγνωρίσει τον Γουαϊδό ως νόμιμο πρόεδρο, και μάλιστα σε συντριπτικό βαθμό (21 χώρες από τις 28, μετά και τη χτεσινή αναγνώριση από την προεδρεύουσα Ρουμανία).
Η συγκεκριμένη «ομάδα κρούσης» περιλαμβάνει γνωστούς και μη εξαιρετέους «ψυχροπολεμιστές» και φανατικά στελέχη του αντι-κουβανικού λόμπι, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν ο αντιπρόεδρος Μάικ Πενς, ο πρώην διοικητής της CIA και νυν υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, ο κουβανικής καταγωγής και φανατικός αντικαστρικός βουλευτής του Μαϊάμι, Μάριο Ντίας-Μπάλαρτ, και ο γερουσιαστής Μάρκο Ρούμπιο, από τα πιο γνωστά «γεράκια» των Ρεπουμπλικάνων.
Σύμφωνα με τις πηγές της ισπανικής εφημερίδας, το τιμ είχε ξεκινήσει ήδη από το 2017 να απεργάζεται σενάρια για τον περαιτέρω οικονομικό στραγγαλισμό της Βενεζουέλας και την ανατροπή της κυβέρνησής της, πάντα σε επαφή με την αντιπολίτευση της χώρας αλλά και (ακρο-)δεξιούς πολιτικούς και επιχειρηματίες σε δύο χώρες-κλειδιά, την Κολομβία και τη Βραζιλία.
Ηδη από τον Φλεβάρη του 2017, μόλις ένα μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Τραμπ υποδέχτηκε στον Λευκό Οίκο τη Λίλιαν Τιντόρι, σύζυγο του φυλακισμένου ηγέτη της αντιπολίτευσης, Λεοπόλδο Λόπες.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς δήλωσε ότι «δεν μπορεί να αποκλείσει στρατιωτική επέμβαση, είμαστε γείτονες και έχουμε στρατό παντού στον κόσμο. Η Βενεζουέλα δεν είναι μακριά και ο κόσμος εκεί υποφέρει και πεθαίνει»…
Αλλά η προσπάθεια κορυφώθηκε μετά τον διορισμό του βετεράνου «ιέρακος» Τζον Μπόλτον ως συμβούλου εθνικής ασφαλείας και ιδίως μετά την απομάκρυνση του Ρεξ Τίλερσον (ο οποίος, ως «πετρελαιάς», διαφωνούσε με τις κυρώσεις στον πετρελαϊκό κλάδο της Βενεζουέλας, γνωρίζοντας τη σημασία του συγκεκριμένου πετρελαίου για την αμερικανική οικονομία και ιδιαίτερα για την εύρυθμη λειτουργία των διυλιστηρίων στον Κόλπο του Μεξικού) από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Οπως γράφει χαρακτηριστικά η El País, επικαλούμενη πηγές στον Λευκό Οίκο, «οι συνθήκες μοιάζουν με ευθυγράμμιση των άστρων. Δεν θα βρισκόταν ποτέ ξανά άλλη ανάλογη ευκαιρία».
Αλλοι κάνουν λόγο για «τέλεια καταιγίδα»…
από efsyn.gr
Έλεος. Τι σκουπίδια γράφετε;
Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από εφημερίδα πανελλαδικής κυκλοφορίας. Είστε ελεύθερος να διαψεύσετε οτιδήποτε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να ερευνήσουμε τους ισχυρισμούς σας.
Ο Τραμπ αγωνιά για τις επιπτώσεις στην ισπανική οικονομία και γι’ αυτό χτίζει προσπάθεια ανατροπής του Μαδούρο; Καλπάζει η φαντασία σας για να μην παραδεχτείτε τα λάθη των κυβερνώντων. Ντροπή σας για τον κόσμο που πεθαίνει και λέτε τέτοια πράγματα. Δεν χρειάζεται να ερευνήσεις τίποτα να το έκανες πριν αναδημοσιεύσεις τέτοια άρθρα.
Δεν αγωνιά ο Tramp για την ισπανική οικονομία αγαπητέ, αλλά η ισπανική εφημερίδα El Pais. Ο Tramp αγωνιά, όπως και η Ευρωπαϊκή Ένωση (και ως μέλος της η Ισπανία) για τα κοιτάσματα πετρελαίου της Βενεζουέλας όπως σίγουρα μπορείτε να αντιληφθείτε. Εκτός αν θέλετε να αναγνωρίσουμε στον Tramp αγνή αγάπη για το λαό της Βενεζουέλας κάτι βέβαια που αποτελεί αντίφαση, αν σκεφθεί κανείς το πως συμπεριφέρεται στους γείτονες των ΗΠΑ (βλ. Μεξικό). Ο ανθρωπισμός των ΗΠΑ και των δυτικών ΜΜΕ, ειδικά όταν πρόκειται για τα οικονομικά τους συμφέροντα αποτελεί μια παλιά, βρώμική και πονεμένη ιστορία αίματος, προπαγάνδας και πολέμου. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι επικροτούμε την κυβέρνηση της Βενεζουέλας, απλώς θέλουμε να καταδείξουμε πως οικονομικά συμφέροντα σχετιζόμενα με την παγκόσμια αγορά πετρελαίου και καλυμμένα με το μανδύα του ανθρωπισμού, εντείνουν την πολιτική και κοινωνική κρίση της Βενεζουέλας με απώτερο σκοπό την υπονόμευση του κρατικού ελέγχου πάνω στην κυριότερη πηγή πλούτου της χώρας.
Εάν ο Μαδούρο υπονομεύεται από τον Τράμπ και δεν μπορεί να προστατεύσει τη χώρα του να παραιτηθεί. Ούτως ή άλλως απέτυχε και αντί να το αναδείξετε καταφεύγεται σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας και θεωρίες συνομωσίας. Ακόμα και έτσι να είναι όπως το λέτε την κύρια ευθύνση για την χώρα του την έχει ο Μαδούρο αλλά εσείς άλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα. Ντροπή σας για τους νεκρούς της Βενεζεουέλας που δεν σέβεστε.